Vandaag ben ik blogger, morgen wat de toekomst mij brengen zal

Donderdag 1 maart 2012 16.33, een nieuw hoogtepunt uit mijn niet zo besprekenswaardige leven.
Vanaf vandaag kan ik me namelijk naast Facebooker, Twitteraar, MSN'er, en Hyver ook officieel Blogger noemen.

Ik weet wat jij denkt, daar heb je weer zo'n social media addict. Helaas moet ik je dan uit die illusie halen. Ik behoor namelijk tot de merkwaardige groep mensen die na lang al deze media trends bespot te hebben, zich vervolgens toch maar aan de trend waagt "alleen maar om te kijken wat alle die mensen hierin zo trekt". Om zo voor een tijd onbeschaamd aan de hype mee te doen, en uiteindelijk te concluderen dat "het eigenlijk toch niet zoveel voorstelde..." Dit laatste net voordat de volgende media hype(bespotting) begint. Deze vicieuze cirkel is zo bij mij sinds mijn twaalfde bezig en ik zit nu de fase om een heuze blogger te worden. Toch heb ik zo'n gevoel dat deze fase wel anders kan uitpakken. Althans, dat hoop ik. Aangezien ik bij de vorige trends mijn hyvesvrienden onzinnige dingen krabbelde, inhoudsloze tweets produceerde, en de beperking van het aantal tekens van de berichten ook niet erg hielp bij het zorgen voor enige diepgang, komt er misschien vandaag hier een verandering in. Wellicht is op deze donderdagmiddag voor mij de dag gekomen dat het eens tijd wordt om meer zin te creëren in de dingen die ik voor op internet typ. En tegelijk deze te kunnen laten becommentariëren met meer dan wel of geen Vind-ik-leukje. Mee eens? Dan zit je hier goed. Niet mee eens? Ook dan zit je hier goed, want ik hoor graag wat jouw visies zijn zoals in dit geval over social media. Bij het verzinnen van een naam voor deze blog heb ik daarom gekozen voor Speak 2(U), wat staat voor iets in de trant van "I speak to you,speak too." Voor de slimmeriken onder ons die wil opmerken dat dit qua uitspraak en schrijfwijze niet helemaal juist is, proficiat dat zien jullie goed. Helaas was ik op het moment suprême niet fantasierijker dan dit te noemen.

En voordat je erbij stil staat is het ruim een halfuur later en heb ik, Sakina, mijn eerste blogbericht geschreven. Ik voel me zo fier als een kleuter die net voor de eerste keer een stukje heeft gefietst zonder zijwielen. Ik moet toegeven dat ik het allemaal best spannend vind. Voelen jullie ook altijd die adrenaline door je lijf gieren bij het schrijven van een stuk? Volgens mij is deze liefde voor schrijven iets wat ik altijd zal blijven hebben, voorlopig als blogger en in de toekomst als hetgeen wat deze mij brengen zal.
Wat een onbeschrijfelijk gevoel is dit, en het moet nog allemaal beginnen...

Bron